źródło:Pinterest
Jesień powoli gubi liście z drzew, listopadowe dni stają się coraz krótsze, to znak, aby wybrać się do lasu po ostatnie owoce tarniny. Ten okazały krzew o wysokości około 4 metrów, należący do rodziny różowatych, produkuje niewielkie, ciemnoniebieskie lub granatowe śliwki, pokryte delikatnym nalotem, pospolicie nazywane tarkami. Kiedy tylko pojawią się pierwsze przymrozki, nadchodzi czas na zebranie tarniny. Tylko wtedy będzie najlepsza do zjedzenia i domowych przetworów. Z tarek możemy przygotować na zimę lecznicze nalewki, wina, konfitury, galaretki oraz soki.
Jak rozpoznać tarninę?
Tarnina – inaczej śliwa tarnina, nazywana także ciarką to krzew, który rośnie w całej Polsce. Spotkać możemy go w wielu lasach liściastych oraz przy drogach polnych. Łatwo ją rozpoznać na zboczach gór. Najwięcej tarniny rośnie w Bieszczadach – na terenach najmniej skażonych biologicznie. Liście tarniny są niewielkie, ciemne i błyszczące, natomiast kwiaty są białe, delikatne i emitujące przyjemny zapach. Tarnina kwitnie w kwietniu, a owocuje w październiku i listopadzie. Świeże owoce mają intensywnie cierpki smak i są niejadalne. Najlepsze na domowe przetwory będą tarki po pierwszych przymrozkach. Listopad to idealny czas na zbieranie owoców tarniny.
Lecznicze właściwości tarniny
W medycynie ludowej kwiaty tarniny były parzone w formie herbatki na dolegliwości żołądkowe, a sok wyciśnięty z niedojrzałej tarki pomagał na biegunkę. W kwiatach krzewu znajduje się wiele drogocennych flawonoidów, garbników oraz kwasów organicznych. Wywar z nich ma zastosowanie w schorzeniach pęcherza moczowego i nerek. Nasze babcie używały go również w formie płukanki przy zapaleniu gardła. Natomiast sok z tarniny wykonany z przemarzniętych owoców ma działanie przeciwkrwotoczne i przeciwzapalne. Tarka wskazuje także działanie antynowotworowe, dzięki zawartości w owocach flawonoidów i antocyjanów.
